شما نیز مطمئنا به پردازنده های دو هسته ای برخورده اید جائیکه اسامی مثل Intel Core Due و یا پردازنده های AMD 64 X2 خود نمائی می کنند. در این مقاله سعی در شناختن این پردازنده ها و بررسی نقاط ضعف و قوت آنها داریم.
ماجرا دقیقا از آنجا شروع شد که تیم طراحی Pentium 4 در کورس رقابت برای بالا بردن سرعت پردازش پردازنده به مشکلات بزرگی از جمله مصرف بالای آنها ،تولید فراوان حرارت و همچنین در بالاترین درجه اهمیت قرار گرفتن سرعت پردازش روبرو شد که عملا دسترسی به سرعت های بالاتر از 4 گیگاهرتز را غیر ممکن می ساخت .
در این لحظه بود که پردازنده Intel Core Due با ساختاری کاملا متفاوت ابتدا برای لپ تاپ ها و پس از تغییراتی با نام Intel Core 2 Due برای کامپیوترهای دسک تاپ معرفی شد.
ساختار این پردازنده بطور کامل با تکنولوژی بکار رفته در پردازنده های P4 متفاوت است و بر مبنای تکنولوژی کم مصرف Pentium M بوده که آن نیز بر مبنای تکنولوژی Pentium 3 می باشد (که از این لحاظ اینتل با یک چرخش 180 درجه ای بسمت محصولات قبلی خود رفته است).
خب حالا از زاویه دیگری یه این تصمیم اینتل نگاه می کنیم شرکت رقیب اینتل یعنی همان AMD دوست داشتنی، در سالهای اخیر همواره حداقل یک گام از اینتل جلو بوده است و با ارائه پردازنده های Athlon 64 به مقابله با P4 برخاسته بود جائیکه این سری از پردازنده ها از تکنولوژی های متفاوتی با اینتل برخوردار بودند که بزرگترین آن، استفاده از فناوری HTT و یا Hyper Transport Technology میباشد(بطور خلاصه هایپر ترانسپورت یک پروتکل ارتباطی میان CPU و قطعات جانبی است که با کاهش دادن تاخیر، ارتباطات سریعی را برای CPU برقرار میکند ) که اگر بخواهیم به این بحث ادامه دهیم احتیاج به کمی اطلاعات در رابطه با ساختار مادربورد داریم :
بطور خلاصه CPU جهت تبادل اطلاعات با قطعات دیگر (و از همه مهمتر با RAM) به دو طریق عمل میکند
1- استفاده از پل شمالی و ارتباط غیر مستقیم CPU و RAM که در پردازنده های P4 معمولی استفاده می شود (پل شمالی و پل جنوبی در اصل قطعاتی از Main هستند که وظیفه مسیر دهی ترافیک دیتاها از یک باس شبکه به باس دیگر را برعهده دارند، که معمولا پل شمالی دارای ترافیک سنگین تری است).
2-استفاده از پل جنوبی و تکنولوژی HTT (که در سری پردازنده های AMD پیشرفته استفاده میشود).
در اینجا برای فهم درست مطلب توضیح درمورد یک اصطلاح ضروری می نماید و آن هم چیزی نیست مگر FSB یا Front Side Bus :که در حقیقت مسیر گذر اطلاعات از CPU به RAM و بالعکس است که توسط این باس پردازنده به پل شمالی متصل شده و از آنجا به سایر قسمت ها از جمله PCI ها، AGP و از همه مهمتر به RAM متصل میگردد.
همانطور که انتظار میرود FSB بیشتر به معنی سرعت پردازش بالاتر و در نتیجه کامپیوتری سریعتر است البته سرعت FSB در داخل CPU بسیار بیشتر از سرعت آن در خارج پردازنده می باشد بهمین خاطر برای جلوگیری از اتلاف وقت پردازنده می بایست جریان پیوسته ای از اطلاعات همواره به سمت CPU وجود داشته باشد مثلا P4 دارای FSB 400 میباشد که در حقیقت دارای باس 100 مگاهرتزی است که در هر مرحله چهار بار عمل ارسال انجام می شود که در مجموع میشود 400 مگاهرتز.
خب تا اینجا که سخت نبود ؟ پس CPU های P4 برای اتصال به حافظه و کلا سایر قسمت های Main احتیاج به برقراری ارتباط با پل شمالی دارند که پل شمالی توسط تولید کننده Clock (که در درون پل شمالی واقع است)یک مسیر مداوم (مثلا 200 مگاهرتزی) به CPU برقرار می کند (اسم این مسیر را هم که یاد گرفتیم همان FSB خودمان است).
و اما قضیه در مورد CPU های AMD کاملا متفاوت است در اینجا تولید کننده کلاک دردرون CPU واقع است و هایپر ترانسپورت ارتباط دهنده CPU و پل جنوبی است که مسفیما با تولید کننده Clock در تماس می باشد و هیچ واسطه ای میان تولید کننده Clock و حافظه وجود ندارد و Clock حافظه میبایست از کلاک CPU تبعیت کند که این شدیدا باعث بالا رفتن سرعت پردازش می شود. از اینها گذشته سرعت FSB در بهترین نمونه های P4 به 1066 مگاهرتز میرسد که اگر آن را با پردازنده های Athlon 64 FX که دارای FSB بالاتر از 2000 مگاهرتز می باشند مقایسه کنیم به کیفیت و برتری AMD و البته به دلایل کنار گذاشته شدن پروژه P4 توسط اینتل بیشتر پی خواهیم برد.
خب با این پیش زمینه حتما به دلایل اصلی ساخته شدن پردازنده های چند هسته ای پی برده اید . با معماری جدید اینتل در پردازنده های Core 2 Due علائم آشکاری از بهبودی عملکرد نظیر افزایش سرعت FSB ، کاهش چشمگیر مصرف انرژی(که مسئله ای بسیار مهم مخصوصا در لپ تاپ ها می باشد) و البته کاهش زمان تاخیر CPU (که این آخری به لطف حافظه نهان داخلی بسیار تغییر یافته حاصل شده است جائیکه L2 Cache و یا همان حافظه نهان از 2 تا 4 مگابایت افزایش یافته که این بسیار در عملکرد آن موثر است) مشاهده میگردد.
از لحاظ ساختار ظاهری پردازنده Intel Core 2 Due برخلاف سلف خود یعنی Core Due که دارای سوکت 479 بود با سوکت نام آشنای LGA 775 به بازار عرضه گشته است که از این لحاظ قابل نصب بروی اکثر Main های جدید موجود در بازار می باشد.(البته در این میان بوردهائی نیز وجود دارد که باوجود داشتن سوکت 775 بعلت Update نبودن Bios امکان ساپورت Core 2 Due را ندارند و اگر کمی هم بدشانس باشید و Update جدیدی وجود نداشته باشد باید بی خیال Core 2 due شوید!)
در پایان اگر بخواهیم ارزیابی میان آخرین محصولات دو غول تراشه ساز یعنی اینتل و AMD بنماییم به نتیجه گیری های زیر می رسیم :
– AMD آنقدرها هم از Core 2 Due عقب نیست ، گرچه تصور اینکه با این ابعاد ساخت (تاکنون حداکثر کوچک سازی AMD با تکنولوژی 90 نانو متری بوده) AMD بتواند به سرعتی بالاتر از 3 گیگا هرتز دست پیدا کند کمی دشوار است.
– قیمت تمام شده آخرین محصول اینتل نسبت به رقیب AMD خود پائین تر است و این برگ برنده ایست در دست اینتل.
بهرحال اوضاع بر وفق مراد AMD پیش نمیرود و اینتل یکه تازی می کند (تازه این را نیز باید اضافه کرد که اینتل پیش نمایشی از محصول چهار هسته ای خود را نیز به نمایش گذاشته است )
